Up de Söök

vun Hans-Eberhard Schulz

En Mannsminsch söchte Gott. He wannerte un wannerte över die Ierd, bit he an en Ledder keem, de hooch rup in den Heven föhrte. Dor kladderte he hooch. Jümmer höger keem he. Dor ward he den Blick up vele Religionen up die Ierd hatt hebben. Un de "Hillige Luft"? Jümmer dünner wöör se. Un bi den Blick vörut wöör de Heven düstger-blaag und denn woll pickenswatt. Stierns glemmerten.

Wo is bloots Gott? Keen Spoor! — Un as de Luft noch wat knapper wöör, maakte he en Paus un keek trüüch up den heel deep liggenden Faut vun de Ledder.

Dor sehg hei dat lütte, pulterige Dörp Bethlehem un doröver en Krink ut Noordlicht, en Lüchten in de Nacht in de süss düster Welt.

Dat Dörp Bethlehem, üm 1880 vun E.Brandard maalt

In de Krüff sehg he dat Jesuskind dor ünnen mang de Mischen in Ängsten un Noot — nich in de pickenswatte Nacht baven, nich mang de blenkern Stierns.

Stiern vun Bethlehem in de Geburtsgrotte, Foto Rudi Witzke

Flink steeg he wedder daal, dat Kind to bekieken.

För Lukas weer dat in en ool Hütt an'n Rand vun grote politische Entscheidungen born worrn.
För Johannes weer dat de Leiv, dat Fleisch worrne schöppersch Woord vun Gott.
För de Herder en helles Lüchten in de biestern Nacht, wo jüm grugte.
Matthäus leet de Wiesen ut dat Morgenland den Stiern vun dat Kind nafolgen.

Nu geiht de Wiehnachtstied to Enn. Nu liegt dat an uns, sik den Weg vun de Leiv to unsen Neegsten to säuken. Wi köönt ankamen orrer verbiestern. Jümmer wedder mööt wi losgahn.