De Goorn

vun Marlou Lessing

Puh!

Wat för en Arbeitsweek! Un denn mit'n Auto vun Hamborg rut, an'n Friedag vör Pingsten, al de Rangelie op de Straten! Da bün ik glieks utneiht, över de Dörpen fohrt.

To'n Glück heff ik en Arbeit, 'neem all harmonisch tosamenwarkt, 'neem dat keen Hickhack, keen Intrigen un keen Ünnerbeden un Wegdrücken vun Konkurrenten gifft. De armen Lü, de in so en Job stekt, 'neem de Existenzkampf ehr ok noch den Charakter afluchst, de laat op de Straat denn sachs ehr Aggreschoonen rut — na danke schön! "Der Existenzkampf ist der härteste von allen", hett min Grootvadder seggt, de twee Weltkriege beleevt un acht Kinner dör den tweeten bröcht hett. Un "Ich habe mein Leben lang nichts als Angst gehabt", sä op sin Dodenbett en Onkel, de geschäftlich sünners veel Erfolg harr. Wohraftig, de Angst jaagt de Minschen dör den Existenzkampf, je mehr Angst, je mehr Erfolg! Gewalt is ja jümmers Angst. Is Krieg enerworrns. Een will den annern övermann ween, een maakt den annern platt, fritt den annern op, ok wi de Deerten un de Deerten, wenn se köönt, ok us.

Puh! Da legg ik mi doch tohuus mang min Planten in'n Liegestohl. Ah, allens still. Allns freedvull. Freedliche Koexistenz. Woans sä noch de wunnerbare Dichterin Else Lasker-Schüler? "Eine Frau muss pflanzenleise sein." Na, Lasker-Schüler dröff dat; vun en annern weer dat Sexismus. Ik bün nu ok "pflanzenleise". Un de Planten sünd dat ja würklich. Still. Freedvull. Endlich Sülvstlosigkeit, Gewaltfrieheit un Stillnis!

Man tööv mal.

De Efeu hett den Boom afwörgt

De Planten hebbt ja ok to kämpfen. Mennig hebbt den kolen Winter nich överleevt. Existenzkampf! Also ok Bang. Un elkeen Johr geiht dat nieg an. Utdrieven, blöhn, verfalln. Himmel! De Minsch brukt dat bloots eenmal, de Plant maakt dat hunnertmaal dörch. Orr mehr! As in't Hamsterrad. Is se nich jichenswenn levenssatt? Starvensmööd?

Un de Planten ünnernanner? Kiek di üm. Düsse Plant drängt de anner bisiet. Da kümmt de Brennnettel — fiendliche Övernahm. Düsse Plant smitt Millioonen un Milliarden Samen in de Welt, all gode Placken för ehr Gene to besetten. Un düt Kruut hier, dat wokert so — wenn ik dat nich utrieten do, warrt de zaarteren Planten, de Mahn, de Lien, gor nich mehr dörkamen. — In de wille Natuur is dat so: de Stärkere winnt. De Föhren in'n Woold reckt un rengelt sik üm ehr Leven na dat Sünnlicht, panisch will elk höger stiegen as de annern — denn keen vun ehr wöör sik een Spier üm den Süsterboom kümmern, de nich mitkunn. De kann verrecken. Un de Efeu wörgt langsam, langsam de Eek af, in Johrteihnten. Je langsamer, je grulicher.

In all de Warms schuddert mi. In Wohrheit is düsse ganze Natuur en Afbild vun uns Levenskrieg, man in Super-Super-Zeitlupe. Un ahn Krach. Schriegen un Bölken gifft nich ünner Planten — tominnst nix, wat wi höörn köönt. Dat is en Still-Leven. Man wenn de Planten künnen, wöörn se — ja — sik gegensiedig mit de AK-47 doodscheten. Ratatatazong!

Narms in de — levige — Natuur sünd Gewaltfrieheit un Sülvstlosigkeit to finnen. Dat liggt villicht in de Natuur vun't Leven sülven: dat Arvgood wiedergeven, dat is en anduern Konkurrenz. Allens Levige warrt dreven vun de Existenzbangnis, vun Kampf un vun't Ik. Dat Gesett vun'n Dschungel.

Nu bün ik vernüchtert, ja benaut. De Troost vun de Natuur is hin. Ik kiek op min schöne blassblage Glockenblööm un denk mi, dat se vun en Kalaschnikow dröömt, ehr op de annern Planten to richten. Dat maakt keen Spaaß mehr.

Dat kann ok de Planten keen Spaaß maken, denk ik miteens. Liekso as ik dat satt heff, lengt sachs ok se na en Enn vun ehr Existenzangst un Konkurrenz, lengt na Gewaltfrieheit un Sülvstlosigkeit. Wat vun den Levensnerv andreven is, dat vertwievelt ok amenn doran. Wokeen dat Drieven un Jagen inboorn is, den mutt doch ok de Vertwieveln doran inboorn ween? Dat Vertwieveln an de Vertwieveln?

De ganze Schöpfung, nich bloots de Minsch, schient mi nu akut erlösungsbedürftig. Se lengt, se schriegt na Erlösung vun düssen Düvelskrink ut Sülvstsucht un Gewalt. In den Amselsang, in de leevliche Kadenz vun'n Bookfink, in elk Vagelroop, de dat Reveer gegen Rivalen verdeffendeert, höör ik den Roop na Erlösen vun Rivalität un Existenzkampf. O Heiland, reiß die Himmel auf, höör ik min Glockenblomen ropen, ehr Kalaschnikow in de Hand, terreten twüschen ehr Ik un ehr Lengen na Gott, — as Minschen. Dat barmt mi. Schull dat Gott nich barmen?

Noch höör ik keen Anter vun Gott. Ik kiek mi wieder üm, hibbelig; ganz ruhig liggt da de Steen. De unbeleevte Natuur? De Dinge? Sünd se de letzte Bastioon vun Gewaltfrieheit un Sülvstlosigkeit, dat Wesen vun dat Gode? Sünd se al dor ankamen, neem wi na lengt? Man se sünd ok gliekgüllig, nehmt enanner nich wohr. Hier geiht't mi as Gott sülven an'n föfften Schöpfungsdag: Ik föhl mi eensam un much geern en levig Gegenöver hebben. Da hett Gott den Minschen schafft. Un em in en Goorn sett.

In en Goorn. Dat Woort beruhigt mi; ik verholl geern bi de Vörstelln vun en schönen, pleegten Goorn. Den Goorn Eden hett Gott denn je woll sülven anleggt. Gott is Goorner. Wat heet denn dat?

Gott hett de Planten anplant, wassen laten — un trüchsneden, sodraad se de annern Planten in't Geheeg kemen. He hett keken, afwäägt un urdeelt un ordnet, gerecht un milde togliek. In en Goorn wasst de Natuur, avers nich wild; ehr unbannigen Kräfft sünd inspannt för dat Diegen vun't Grote Ganze; in en Goorn gifft dat en ordnen Kraft: den Goorner. He gifft elk Plant den Ruum, den se brukt, avers nich mehr. He erlööst de Planten vun ehr Existenzbangnis un den Kampf. Sekerheit, Freden un leevvulle Pleeg! Keen Angst mehr! — Un umso schöner wasst de Natuur da faken. En Goorn is nich tamme, domestizeerte Natuur, sünnern erlööste Natuur. En Goorn is dat Paradies. Dat Paradies is en Goorn.

To Paradies-Goorners hett Gott ok de eersten Minschen anlehrt. Se schulln den Goorn Eden plegen. Gewaltfrie un sülvstlos. Man denn keem de minschliche Natuur — ja, Natuur — dortwüschen. Un de Kampf güng los. Gott hett sik villicht verschätzt: De Minschen, de dat Gesett vun'n Dschungel noch nich kennen dään, kunnen ok den Weert vun en Goorn nich kennen. Nu kennt wi em. Avers de Dschungel hett us. Ok us Christenminschen.

Da müss denn ok Gott ümnehmen. Wi sünd nu nich mehr sin Mit-Goorners — wi sünd to Planten woorn, de pleegt un trocken warrn mööt, de ok mal besneden höört, dat se wassen doot.

Hilf mir und segne meinen Geist
Mit Segen, der vom Himmel fleußt,
Daß ich Dir stetig blühe;
Gib, daß der Sommer Deiner Gnad
In meiner Seele früh und spat
Viel Glaubensfrücht erziehe.

Schaff Ruum in mi för dinen Geist.
Wenn du mi, Gott, besnieden deist,
denn driev ik beter ut.
Un giff mi faste Wötteln, un
holl mi in dinen Goorn un Grund
un ritt mi nienich ut!

Laat dat amenn Goorn Eden ween.
Un holl mi oprecht, rank un gröön
alltied, Gott, to din Ehr.
Kann ik denn bloots din Antlitz sehn,
denn schient mi wiss nix süss mehr schöön.
Nix anners bidd ik mehr.

Üm dat Wassen geiht dat, wassen in den Freden vun en Goorn, wassen to en schönes Ganzes ünner de Leev vun den besten Goorner.

Wi Christenminschen weet, dat de Dschungel nich alternativlos is. Gewaltfrieheit un Sülvstlosigkeit sünd mööglich. Weet Se noch, woans wi as Kinner "Kriegen" speelt hebbt? Jüst so as nu de Welt dat grote Kriegen speelt? In uns Kinnerspeel geev dat jümmers een Platz — en Boom, en Latücht, en Steen —, neem een anslaan un "frei!" ropen kunn. Wat is davun bleven in uns opwussen Öller? Weet wi dat? Ja, wi weet dat. Jesus Christus. Gegen dat Gesett vun'n Dschungel steiht Jesus Christus alleen un lüchten merrnmang de wörgen Angst un den Existenzkampf in düsse Welt as de grote Frieplatz: Sülvstlosigkeit, Gewaltfrieheit un Stillnis. He steiht alleen, man nich wietaf. He is nehgbi. Wi köönt to em gahn, da anslaan un seggen: "Frie! Ik bün frie!"

Wieldat wi düssen Frieplatz hebbt, sünd wi sülven frie vun dat Jagen un vun de Bangnis. "In der Welt habt ihr Angst, aber ich habe die Welt überwunden", seggt he us. Nu schallt wi anner Wesen ehr Bang nehmen helpen. Pleegt wi uns Goorns — uns Arvdeel vun Uurmudder un Uurvadder her — un maakt wi ut jedeen Goorn en lütt Erinnern an Eden, en lütt Gottsgoorn. Laat us an de Goorns lehrn, milde un gerecht to ween. Un wenn wi to doon kriegt mit uns Mitminschen, mit de velen Egoismen, mit Verdrängenwulln un den Kampf üm't Licht — dennso laat us nich an deelnehmen, nich uns egen Egoismus mit in'n Ring smieten; nee, laat us afsiets stahn un dat Ganze ut Gott sin Ogen ankieken, ut de Ogen vun den groten Goorner. Un denn laat us ok as Goorners hanneln, sülvstlos, gerecht un milde, op dat Wassen vun elk enkelt Plant un vun't grote Ganze bedacht; un wenn't geiht, laat us sülven en lütten Frieplatz ween, en Platz, neem dat keen Angst un keen Jagen gifft. De Welt to en Gottsgoorn maken. Denn lett sik dat al veel beter in uthollen.

Ofschoonst, dat Lengen na de Heimat bi Gott, dat blifft.

Amen.