 |
En besünner Hillige Avend Vun Rudi Witzke Den Nevelmaand un ok den Christmaand över weer dat Weder nich all to kolt, woll natt, aver ok nich to natt. Dor harrn dat de Lüüd, de in dit Johr dat Seggen harrn, hild: "Wi mütt seien, dat wi so veel as mööglich noch ümplöögt kriegt." Se sülven doon dat nu ja nich. Se kommandeern de Buurn, de noch Pier in'n Stall un 'n Ploog in'n Schuppen harrn. Un de geven den Befehl an ehre Gespannföhrer wieder. So weer ik denn mit mienen Buurn sien Gespann Koltblöder de Weken ünnerwegens. Up de Gootshööf un de Buurnhööf över 100 ha weer nüms, de se bewirtschaften dää. De Lüüd un dat Veih weern wegdreven, dat Ackergerät meist twei. — Bodenreform vun de Sowjetunion. Dat weer nu al Christmaand. Up de Rohlofshäger Gemarkung leeg en Slaag Raps, de in'n Sommer nich afmeiht weer. Ik harr so en Ahnen. An'n Dag vör Hillig Avend kreeg ik vun den Funktionär Order un Bescheid, dat ik an'n 24.12.1945 bet to't Düüsterwarrn dat verkamen Rapsfeld plögen schull. Över Nacht harr dat aver sneegrieselt. 't weer aver keen Probleem, ik maak mi an dat Wark. Dörch de al anrotten Rapsstoppeln wöör, nadem ik afschreden un de Midd vun den Slag funnen harr, anplöögt. — Wi kemen goot trecht, mien beiden Koltblöder Liese un Olga mit den teemlich niemoodsch Wennploog up dat Stoppelland.
Hest schonst mal plöögt? Wenn allens inricht is, denn geiht dat Föör rup, Ploog kippen. De Pier kennen dat goot: Se dreihen üm un stellen sik wedder in de Föör, de dat nu mit kippten Ploog wedder trüchgüng. An't anner Enn de sülve Prozeduur. Un immer so wieder, so wieder.
Ik müßt villicht af un an de Stoppeln, de sik in den Vörschäler verfungen harrn, wegstockern. Is keen swore Arbeit. Üm mi is de Ruuch vun frische Eerd un frischen Snee; denn kamen di dien Kumpaan in de Nees, de ja doch binah in Sweet kemen. Tiet to'n Sinneern, to'n Drömen! Ja! Dat is woll so. Vun de upreegt Welt hörst dor buten up den Rapsslag bi dien Arbeit nix. Kannst in dien Erinnern hen wannern na de annern Hillig Avende, di erinnern an Ruuch vun Kerzen un brune Koken. Aver ok an anner "Fier-Daag" in'n Krieg.
Un denn! Mien so ruhigen Pier güngen vörn hooch, smeten sik in't Geschirr un susen queerfeld af. Ik haugte den Ploog so deep ik kunn in de Eerd, dat de Last vör mien dörchgahn Pier grötter wöör. — Un denn weer dor so en Eck vun en Sekunn, wo ik wies wöör, wat dor afleep. Wi harrn in dit Stoppelfeld en slapen Wissel utplöögt, de twischen de Pier in de Höcht sprungen weer. — Keen Wunner, dat se utbröken.
Wat'n Glück! De Geschirre hollen, Liese un Olga verhaaken sik nich in de Keden. Ik behöll beid Pier, so fast de upreegten Deerten dat toleten, in de Lienen. Un ik bleev up de Been! — Denn stünnen se still. Wi stünnen still. All dree pusten wi as Damploks, de barghooch mütten. Ik keek trüch. Man, wat harrn wi för en Kurvenfohrt henleggt. Wat goot, dat wi uns best verstünnen. Ik heff woll en half Stunn mit de Upreegten snackt. Denn heff ik versöcht, se wedder in Richt Föör to bringen. — Na veel Gedüür up beide Sieden tröcken wi wedder uns Bahn in de Föör rup un dal, dal un rup. De Rooh aver weer hen. All bleven dissen Dag upreegt mit wat högern Hartslag. De korte Dag vun'n 24.Dezember 1945 güng denn to Enn. In'n Schummern
kunn ik noch de Rohlofshäger Kark seihn. Glockenlüden? Dat
geev dat nich mehr. De Sowjets harrn de Seile afsnieden laten. Liese weer denn so goot un leet mi up sik rieden, na'n Stall hen
na Papenhagen. Mien Fööt weern in slecht Schohwark in de
letzten Weken kaputt schüürt un vereitert. Strümp kreeg
ik nich an, ik wickel de Fööt in Lappen. Denn harr ik Tiet för mien Fööt: Runner de Lappen vun de wunnen, eitern Steden un rin de Fööt in warm Sepenwater. De Möderie krööp in mi hooch. Ik leggte mi hinnenöver up mien Bett — un slööp to.
Vun Wieden hör ik wat kratzen un lies kloppen. Ik waakte up.
An't Kammerfinster makte sik een to schaffen. Un för mi weer Hillig Avend 1945. 
Geboortssteern in Bethlehem. Foto: Rudi Witzke 24.12.2004
|
