Johanninacht

vun Friedrich Schnoor


Düster de Heben, de Wind geiht sacht,
Von'n Kirchtorm sleit dat Mitternacht.
Bi een Graff Latern'schien un Ruscheln,
Man heurt keen' n Luut, blot lieses Muscheln.
Dree Kerls mit Schüffeln, Gräbers un Hoken
Arbeit' för dull, keen Wort ward sproken.

Johannisnacht is't, un een ole Geschicht
Vertellt, dat dor, wo dit Graff nu liggt,
Vör Tieden as de Krieg mol weer,
Een'n groten Schatz man hier greuw in de Eer,
Un de em wull heben, müß still un sacht
Sick hooln em in de Johanninacht.

Se arbeit un sweet, un groowt un steekt to,
De Klutens von Eer, de fleugt man so,
Se ibert sick aff, un spoot sick för dull,
Sünst is de Tied rum, un de Klock sleit vull!
Op eens brickt den'n een de Hokensteel aff,
Un luut heurt man't ropen, wiet öber dat Graf:
„Verflucht!“ —

Dor lücht een Blitz! — De Wind huult luut,
Bi'd Graff is dat still, dat Licht is ut. —
Blot de Moon, as he ut de Wulken rutkropen,
Hett dree Kerls belücht, de de Slag hett dropen.
Still liegt se all dree, — un in ole Pracht
Sweewt öber ehr lies' de Johanninacht.


10.7.2013


na baven