Een buntig Johr ward nu all balden wedder to Ennen sien,
een kortes Johr blots in uns Leven, veel to fix.
Kuum harrn wi Sommerdaag, jankert man all wedder na warme Sünnschien
un ok de Wiehnachtsdaag un Sylvester gaht as nix.

Bi eerste Harvststörm sühst Millionen Bläder flegen,
de Plöög vun Buurn wseern na de Aarn Dag un Nacht ingang’n.
Seh noch de jungen Adeboors de eersten Rundflöög öven.
Allens ward düüstern un grau, hett dat „Vergahn“ uns in de Tang.

Menschen ielt to Markt, klappt Regenschirms to vör 'n Laden,
een kortes Sünnlock an Heven is all een Gewinn.
Kiekst över ’n See, begriep: hier kunn man in Sommer baden
un balden freert he to mit Ies, so maken Winter Sinn.

Dezembertiet, füllst all mien Dedanken un mien Föhlen.
Freid, wenn op Finsterschieven kristall ’ne Iesblomen blöhen.
Dezembermaand, du schienst so freedvoll, kannst vun baven alles beseh’n,
ok, wenn de Wiehnachtsmann an Dören kloppt, findst Du ’t schön.

Wenn in Dezember Küll un Froost in Nees un Ohr’n bitt,
wenn över Nacht uns Eer sik kleed in Pulversnee.
Wenn ’t op ’n Wiehnachtsrummel na Anis, na Punsch un Dann rüükt,
denn sind de Festdaag ok in mi, as eh un je.

Fangt an de Dackrönn de Iestappen an to lecken,
mark ik, ok Küll un Snee ward as jümmers wedder vergahn,
blots Wintertiet möökt Sinn, schall man geneten,
un an Avend grient ünnert Steerndack uns ole Maand.